دوستان لطفا بخونید
می دانید؟ خشونت همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست. خشونت، تحقیر، آزار گاهی یک نگاه است. نگاه مردی به یقه ی پایین آمده ی لباس زنی وقتی که دولا شده و چایی تعارف می کند. نگاه برادری است به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده. نگاهی که ما نمی بیینیم. که نمی دانیم ادامه اش وقتی چشم های ما در مجلس نیستند چیست. ترسی است که ارام آرام در طول زمان بر جان زن نشسته
خشونت بی کلام، بی تماس بدنی، مردی است که در را که باز می کند زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود. نمی داند چرا. در حضور مرد انگار کلافه باشد. انگار خودش نباشد. انگار بترسد که خوب نیست. که کم است. که باید لاغرتر باشد چاق تر باشد زیباتر باشد خوشحال تر باشد سنگین تر باشد سکسی تر باشد خانه دارتر باشد عاقل تر باشد. خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد. خشونت آن نقابی است که زن می زند به صورتش تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد. مرد می تواند زن را له کند بدون اینکه حتی لمس اش کند. بدون اینکه حتی بخواهد لهش کند. این ارث مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده
خشونت، آزار، تحقیر امتداد همان “مادر … ها، … ها، خواهر …ها، مادرش را فلان ها، عمه اش را بیسار”هایی است که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گوییم. خشونت، آزار، تحقیر همان “زن صفت، مثل زن گریه می کردی”هایی است که بچه هایمان از خیلی کودکی یاد می گیرند
خشونت، آزار ، تحقیر ، پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش با فلانی و بیساری معاشرت نکن چون… فلان لباس را نپوش چون…است. چون هایی که اسمشان می شود ” عشق”. عشق هایی که می شوند ابزار کنترل. که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شده و شاید کتک خورده که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است. که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود.می دانید؟ کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند. قدرت و شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماهها و سالها گرفته می شود گاهی هیچ وقت، هیچ وقت، ترمیم نمی شود
خشونت دست سنگین پدری است که بر صورت دخترک 9 ساله اش بلند می شود اما هرگز فرود نمی آید. خشونت گردنکشی برادری است که نگاه پسرک معصوم همسایه را کور می کند و خواهر را ناامید می کند از عشق پاک و دیوار به دیوار همسایگی . خشونت آروغ زدن های شوهر است به جای دستت درد نکند برای دستپخت عالی یک صبح تا ظهر حبس شدن در آَشپزخانه . خشونت قانون نابرابر حق قیومیت پدربزرگی است که در فقدان پدر ، صاحب بلامنازع نوه ی دختری اش می شود بی اینکه حضور مادر در جایی دیده شده باشد. خشونت حق ارثی است که پس از مرگ پدر به تو داده می شود نیم آن چیزی که برادرت می گیرد و تازه منت بر سرت می گذارند که نان آور خانه ات دیگری است
خشونت خود زنانند که تمامی اینها را می پذیرند بی هیچ اعتراضی و آن کسی را هم که در میانمان به اعتراض بلند می شود با القاب زن فلان و بهمان به سخره می گیرند بایدبگویند{ ازماست که بر ماست}
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
روستایی که تمامی ساکنان آن زن هستند
در برزیل روستایی بوجود دارد که تمامی ساکنان آن را زنان تشکیل می‌دهند.
جمعیت این روستا 300 نفر است. زنان کشاورز, پروفسور و مهندس روستای «نووا دو کوردریو» جامعه خود را بخوبی مدیریت می‌کنند.
تصاویر ویدیویی از این روستا در شبکه تلویزیونی «فرانسه 2» پخش شد.
ماریا فرناندو گفت:«جمعیت ما زیاد است. مردان ما برای یافتن کار به پایتخت رفته‌اند. ما زنان تمامی کارهای خود را انجام می‌دهیم. اگر لازم باشد, به عمران و راه‌سازی هم دست خواهیم زد».
ماریا که دارای سرگذشتی هیجان‌انگیز است و جانبدار مستقل‌بودن زنان است, در همان روستا به دنیا آمده است. مادر آنها به اتهام زنان در آن روستا لعنت شده است, لذا جامعه‌ای مادرسالار کوچک را در قرن نوزده در آن روستا آباد تشکیل داده است.
از آن موقع تاکنون زنان در روستای خود از کشاورزی گرفته تا رستوران به همه کاری دست می‌زنند. سود حاصل از کار خود را برای خدمت به تمامی اعضای جامعه خود مصرف می‌کنند.
می دانید؟ خشونت همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست. خشونت، تحقیر، آزار گاهی یک نگاه است. نگاه مردی به یقه ی پایین آمده ی لباس زنی وقتی که دولا شده و چایی تعارف می کند. نگاه برادری است به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده. نگاهی که ما نمی بیینیم. که نمی دانیم ادامه اش وقتی چشم های ما در مجلس نیستند چیست. ترسی است که ارام آرام در طول زمان بر جان زن نشستهخشونت بی کلام، بی تماس بدنی، مردی است که در را که باز می کند زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود. نمی داند چرا. در حضور مرد انگار کلافه باشد. انگار خودش نباشد. انگار بترسد که خوب نیست. که کم است. که باید لاغرتر باشد چاق تر باشد زیباتر باشد خوشحال تر باشد سنگین تر باشد سکسی تر باشد خانه دارتر باشد عاقل تر باشد. خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد. خشونت آن نقابی است که زن می زند به صورتش تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد. مرد می تواند زن را له کند بدون اینکه حتی لمس اش کند. بدون اینکه حتی بخواهد لهش کند. این ارث مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده
خشونت، آزار، تحقیر امتداد همان “مادر … ها، … ها، خواهر …ها، مادرش را فلان ها، عمه اش را بیسار”هایی است که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گوییم. خشونت، آزار، تحقیر همان “زن صفت، مثل زن گریه می کردی”هایی است که بچه هایمان از خیلی کودکی یاد می گیرند
خشونت، آزار ، تحقیر ، پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش با فلانی و بیساری معاشرت نکن چون… فلان لباس را نپوش چون…است. چون هایی که اسمشان می شود ” عشق”. عشق هایی که می شوند ابزار کنترل. که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شده و شاید کتک خورده که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است. که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود.می دانید؟ کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند. قدرت و شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماهها و سالها گرفته می شود گاهی هیچ وقت، هیچ وقت، ترمیم نمی شود
خشونت دست سنگین پدری است که بر صورت دخترک 9 ساله اش بلند می شود اما هرگز فرود نمی آید. خشونت گردنکشی برادری است که نگاه پسرک معصوم همسایه را کور می کند و خواهر را ناامید می کند از عشق پاک و دیوار به دیوار همسایگی . خشونت آروغ زدن های شوهر است به جای دستت درد نکند برای دستپخت عالی یک صبح تا ظهر حبس شدن در آَشپزخانه . خشونت قانون نابرابر حق قیومیت پدربزرگی است که در فقدان پدر ، صاحب بلامنازع نوه ی دختری اش می شود بی اینکه حضور مادر در جایی دیده شده باشد. خشونت حق ارثی است که پس از مرگ پدر به تو داده می شود نیم آن چیزی که برادرت می گیرد و تازه منت بر سرت می گذارند که نان آور خانه ات دیگری است
خشونت خود زنانند که تمامی اینها را می پذیرند بی هیچ اعتراضی و آن کسی را هم که در میانمان به اعتراض بلند می شود با القاب زن فلان و بهمان به سخره می گیرند بایدبگویند{ ازماست که بر ماست}
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
روستایی که تمامی ساکنان آن زن هستند
در برزیل روستایی بوجود دارد که تمامی ساکنان آن را زنان تشکیل می‌دهند.جمعیت این روستا 300 نفر است. زنان کشاورز, پروفسور و مهندس روستای «نووا دو کوردریو» جامعه خود را بخوبی مدیریت می‌کنند.
تصاویر ویدیویی از این روستا در شبکه تلویزیونی «فرانسه 2» پخش شد.
ماریا فرناندو گفت:«جمعیت ما زیاد است. مردان ما برای یافتن کار به پایتخت رفته‌اند. ما زنان تمامی کارهای خود را انجام می‌دهیم. اگر لازم باشد, به عمران و راه‌سازی هم دست خواهیم زد».
ماریا که دارای سرگذشتی هیجان‌انگیز است و جانبدار مستقل‌بودن زنان است, در همان روستا به دنیا آمده است. مادر آنها به اتهام زنان در آن روستا لعنت شده است, لذا جامعه‌ای مادرسالار کوچک را در قرن نوزده در آن روستا آباد تشکیل داده است.
از آن موقع تاکنون زنان در روستای خود از کشاورزی گرفته تا رستوران به همه کاری دست می‌زنند. سود حاصل از کار خود را برای خدمت به تمامی اعضای جامعه خود مصرف می‌کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر